Over de franse kanalen-Canal de Garonne

Vanaf Royan varen we in twee dagen over de Gironde naar Bordeaux. Over dit traject is eigenlijk niet heel veel spectaculairs te vertellen, behalve dat dat die Gironde heel, heel, heel vies eruit ziet: chocomel met takken, boomstammen en hele harde stroming.
We vliegen dan ook met de stroom mee naar Bordeaux, waar we in een haven de volgende ochtend de mast eraf takelen. Dat voelt dubbel. Aan de ene kant is het leuk om een nieuw deel van onze reis in te gaan (het bevaren van de franse kanalen richting de Middellandse zee). Aan de andere kant hoort een zeilboot te zeilen, en voelt het als een soort onthoofding, als je de mast plat legt.
We blijven twee dagen in Bordeaux, en genieten daar van de boulevard waar je kan fietsen en wandelen, de Ikea, waar we nieuwe lattenbodems voor die kleintjes kopen, en van Bauke die nu toch echt groot begint te worden. Hij begint te lachen en geluidjes te maken, en volgt je met zijn ogen als je langs komt. Voor de rest is hij vrij duidelijk over wat hem wel en niet zint, dus dan is het ‘slechts’ een kwestie van precies doen wat hij wil (eten geven, broek verschonen, vasthouden, boeren of slapen). Dat zijn de opties, heel veel meer is het niet. Appeltje-eitje..;-)). Slapen doe hij al heel goed. Vaak van na het avondeten tot ergens 04.00, en dan weer tot de volgende ochtend 8 of 9.00.

Nadat de mast plat is, en we een halve dag moeten wachten op een sluisopening om weer uit het haventje te komen, varen we de Garonne op naar Castets-en-Dorthe. Met veel stroom mee, halen we met 9 knopen zelfs een schip in, dat een vliegtuigvleugel van Airbus vervoert. In Castets-en-Dorthe moeten we wederom een nacht buiten de sluis wachten in verband met het getijde. Dit is de laatste keer deze reis. Op de kanalen is er geen getij, en op de middellandse zee ook niet.
Vanaf Castets maken we onze eerste stappen in het zelf-de-sluis-bedienen: er hangt een touw over het kanaal met daaraan een lange slang die een schakelaar bedient. Die slang draai je een kwartslag en dan gaat het hele sluizen-circus van start. Lichten springen op rood-groen en groen, deuren gaan open etc. In de sluis klim je op de sluis en druk je op de groene knop, de deuren gaan dan weer dicht en de sluits vult zich, waarna de deuren weer opengaan. We ‘doen’ de eerste dag meteen 10 sluizen. We overnachten naast een speeltuin, dus de kleintje hebben ’s avonds nog even feest voor het slapengaan.

De derde dag zonder mast, besluiten we een echte franse tussenstop te houden: uitgebreid lunchen in een frans restaurant. Dat betekent binnen, met vloerbedekking op de vloer, een buffet, en als klap op de vuurpijl ook nog een dessertbuffet. Wij smullen! En dat voor 30 euro! Het is heerlijk weer (23 graden en onbewolkt), dus Froukje en ik fietsen een paar kilometer naast het kanaal en zij mag zelfs nog even in haar nieuwe zwempak zwemmen.

Het motoren door de kanalen gaat de ene keer wat beter dan de andere keer. Er liggen nogal veel bladeren, modder en takken op de bodem van het Canal de Garonne, dus we horen het regelmatig kraken onder de kiel. Onze snelheid ligt tussen de 2,5 (als we echt door de modder aan het ploegen zijn) en de 4,5 knoop met de motor tussen de 1600 en de 1800 toeren. Ik vind het motoren best pittig, de hele dag die herrie. Ik snap dus ook weer waarom we een zeilboot hebben. Het is wel een mooie tocht: mooie lange kanalen met aan beide zijden bomen, net alsof je door een bos heen wandelt. Zo noemt Menno dit deel van de reis dan ook: onze boswandeling. Regelmatig liggen er nederlandse bootjes aan de kant. Gekocht door een fransman? Of halverwege het kanaal gestrand? Vaak al heel lang niemand meer aan boord, of juist een beetje zwerver-achtig. Wij fantaseren erop los, maar zijn er nog niet uit hoe het echt zit. Over een paar dagen zijn we bij het Canal du Midi. Ben heel nieuwsgierig hoe dat zal zijn. Ik houd jullie op de hoogte!