Zonnebaden aan de Costa Dorada

's Middags rustig verder gevaren naar Arenys de Mar. Een chique haven met zwembad. Helaas vinden de spanjaarden hier dat het winter is, dus de zwembaden die bij bijna alle havens zijn, zijn niet meer open in november. Een rustig motorzeil-tochtje, net als de volgende dag. We varen vroeg weg , zodat we op tijd in Barcelona kunnen zijn. Via de grote haveningang, waar ook alle zeeschepen en superjachten door naar binnengaan, varen we naar de marina, die midden in het centrum ligt. Nadat we uitgevonden hebben hoe we door alle beveiligde poortjes naar buiten kunnen komen, doen we een eerste orientatie-wandeling over de Sambals, en belanden met een glas rode wijn en tapas in een heel klein barretje. De haven ligt vol met superjachten, variërend van 25 tot 80 meter groot, die liggen te glimmen in de zon. We verwonderen ons over de eigenaren, die niet aan boord zijn, maar wel personeel rond hebben lopen, en vragen ons af hoe vaak er gevaren wordt met deze schepen. Soms gaat er een luik open, en komt er een bijbootje naar buiten, dat langer is dan ons schip van 12 meter. Alles even groot en luxe.
De volgende dag is het tijd om Barcelona in te trekken op de fiets. We fietsen via de Sagrada Familia naar de tuinen van Gaudi (Parc Guell). Die blijken helemaal bovenaan de heuvel te liggen, dus we fietsen wat af met de kleintjes inde kar en Bauke in de draagzak. De volgende dag doen we een rondje strand, kathedraal en vinden we het ook wel weer welletjes in deze enorme grote, dure stad. Leuk om even aan te ruiken, maar geschikter als romantische 2-persoons-uitstap. Tijd om door te varen naar het schattige Sitges, waar er maar 1 kerk is, 1 speeltuin en drie cafeetjes;-)). Niet teveel te kiezen en een haventje waar het havenkantoor in een met kleuren verlichte toren zit. Des te simpeler het stadje, en daarmee ook het leven, des te soepeler loopt het aan boord. Vandaar dus onze voorliefde voor platteland en kleine stadjes. Steden als Bordeaux, Toulouse en Barcelona houden we nog even tegoed voor uitjes met zijn tweeën.
Van Sitges varen we naar Tarragona. Ik verwacht een zeer industriële haven, omdat dit een stad is waar Menno vroeger met de bitumetanker op voer. Het tegendeel blijkt waar, het is een erg mooie stad, met zelfs een toeristentreintje (door Hidde omgedoopt tot 'zomertrein'). We nemen het er dus nog maar eens van. Toch geen wind, en wel heel mooi weer, dus we rijden met het zomertreintje door de stad en bekijken het romeinse amfitheater, de resten van een romeins forum, en eten natuurlijk een menu del dia.
Inmiddels weten we dat Marjolijn, mijn zussie, een paar daagjes met ons mee komt varen. Dat betekent dat we op tijd op de afgesproken plek willen zijn. We motoren in een dagje naar Cases s' Alcanar, waar we nog net op tijd aankomen om tapas te eten in het havenrestaurantje. De beste mosselen tot nu toe en verse boquerones. Het zuid-spaanse leven beginnen we te snappen... Onderweg hebben we dolfijnen gezien. Deze waren veel kleiner dan op de atlantische oceaan, maar wel een veel grotere groep. Ze buitelen bijna over elkaar heen.
De dag erop staat in het teken van voorbereidingen op de logeerpartij van Marjolijn: uitgebreid boodschappen doen, bedden verschonen en verplaatsen, en naar Vinaros varen. Feest om haar te zien. Ze is op Barcelona gevlogen en komt daarna met de trein naar Dinaros. Daar pik ik haar op met de vouwfiets. Het voelt meteen alsof het altijd zo is geweest. We drinken wijn, praten bij, en eten heerlijke pasta op de boot. Baume is natuurlijk middelpunt van de aandacht. Die begint echt te kletsen tegen Marjolijn, dus succes verzekerd.
Volgende dag is er eindelijk de lang gewenste wind voorspeld, dus we vertrekken niet te laat. In eerste instantie lijkt er geen wind, maar wel veel zon, dus dat verzilveren we met een fris zwempartijtje in de ankerbaai naast het tempelierskasteel van Peniscola. En terwijl we aan het zwemmen zijn, steekt de wind op. Eindelijk! Dus op zeil, anker op, en zeilen! We varen tot een uur of zes door, en komen aan in Castellon de la Plana. Een industriehaven met daarnaast een jachthaven. Hidde en Froukje kijken hun ogen uit, want er is net een groot schip containers aan het lossen.
De volgende dag is er warempel weer wind, maar dit keer uit de verkeerde richting. Dus kleinere zeil op, en kruisen maar. Dat is zeker twee (of misschien wel drie) maanden geleden dat we dat gedaan hebben. EN nu weten we ook weer waarom... Na drie- en- een half uur varen, zijn we hemelsbreed 8 mijl verder gekomen. Onderweg zien we de windmeter 30 knopen wind aangeven (windkracht 6-7). Marjolijn heeft het pittig, en binnen is het ook niet echt comfortabel, dus we besluiten in Borriana te blijven liggen. Morgen dit stadje maar eens bekijken, en dan gaat Marjolijn dinsdagochtend alweer naar huis. De tijd vliegt. Wij varen waarschijnlijk nog een paar weekjes door en dan wordt het ook tijd om huiswaarts te keren. Maar niet voordat we Ibiza eens goed bekeken hebben.