Door het oog van de naald
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
27 November 2016 | Spanje, Cullera
De laatste dag van Marjolijn blijven we lekker liggen in Borriana. We fietsen dwars door de mandarijnen-velden richting het stadje. Daar eten we een heerlijk menu del dia,alwaar Bauke de boel op stelten zet. Daarop is er een echte spaanse dame zo verliefd op hem, dat zij hem binnen 5 minuten stil krijgt, en daarna anderhalf uur met hem op schoot zit. Hierdoor kunnen wij heerlijk uitgebreid tafelen en kletsen. Het waait nog steeds behoorlijk en uit de verkeerde richting, dus genieten we van ons relaxede dagje hier.
De volgende ochtend pakt Marjolijn de taxi, en is ze 5 uur later weer in Nederland. Wij varen ondertussen met een mooi vliegend windje naar Valencia. Daar waren we vorig jaar ook, dus het voelt als thuiskomen. Volgende dag fietsen we met zijn allen naar de stad, en eten daar heerlijk broodjes in het zonnetje. Natuurlijk moeten er ook wat sinterklaasinkopen gedaan worden, want dat vieren we hier op de boot ook. s' Avonds komt piet langs met chocolade munten, en de kleintjes zijn er helemaal hieperdepiep van.
Naast de haven ligt een enorme speeltuin, die we dan ook dagelijks bezoeken. Daarnaast is de Lidl op loopafstand, en kunnen we dus de voorraad op de boot aanvullen.
We gebruiken Valencia om na te denken waar we nog heen willen, en waar we eventueel de boot op de kant zetten. En hoe dat dan werkt: als je erover na gaat denken om te stoppen, dan wil je het ook opeens. Helemaal als er op een zaterdagochtend 21 mm water uit de lucht komt zetten. Dat zijn we hier niet gewend, en de straten (en dus ook de speeltuinen) staan dan ook volledig blank. Dat betekent dat Froukje en Hidde veel binnen moeten spelen, en wij dan weer gek daarvan worden;-)) We besluiten dus polshoogte te nemen in het haventje naast Valencia om te kijken of we de boot daar op de kant kunnen zetten. Helaas is de winterstalling vol, dus op zondag pakken we vol goede moed zuidwaarts.
Pittige wind, pittige golven, maar te het lijkt allemaal te doen. Ik word een beetje zeeziek, maar de belgische reiscapsules doen gelukkig hun werk, en dan komt het superdonkere wolkendek toch wel erg dichtbij. De donder weerkaatst tegen de omliggende bergen, en we houden ons hart vast. De bui lijkt langs ons te drijven, en we hebben wel de wind ervan, dus eigenlijk hebben we geen klachten. Inmiddels zijn Froukje en Hidde ook zeeziek, en die liggen als een vaatdoek op de bank onder een dekentje. Baume, onze zeeman ligt te kraaien van plezier in de maxi cosi. We varen 7 knopen op alleen het grootzeil. Dan valt de stuurautomaat opeens uit. Ik ga op de hand sturen. Zou dit door het onweer komen?? De wind draait plotseling van wind mee naar wind tegen, en valt dan weg. We zetten de motor aan. Menno komt ook buiten, omdat de bliksem toch wel erg dichtbij komt, en dan plotseling zien we met grote snelheid een waterhoos onze richting opkomen. Dat is een tornado, maar dan boven water, die enorme hoeveelheden water opzuigt, en daarmee een soort slurf vormt tussen hemel en aarde. Menno gooit het zeil naar beneden, en bindt zichzelf met een touw aan de boot vast. Ik ga naar binnen, om alle luiken te sluiten. Het zal toch niet, we zullen toch niet opgezogen worden door die metershoge watermassa. Ik zet Bauke goed vast in het achteronder en ik bid. De waterhoos beweegt zich grillig. Eerst met grote snelheid naar ons toe, dan draait hij bij. We besluiten naar de kust toe te varen, maar zien hem dan wel heel dichtbij komen. Na ronding van de Cabo Cullero lijkt hij daar te blijven hangen en dan te verdwijnen. Als we omkijken zien we een nieuwe waterhoos. We staan letterlijk doodsangsten uit. We slaken een zucht van verlichting als we de haven van Cullera binnenvaren. Dat was door het oog van de naald. En dat willen we NOOIT meer! We liggen in een rivier, dus even geen last van tornado's, hopen we. We gaan ons eens even bezinnen op de volgende bestemmingen. Nu eerst bijkomen van deze ervaring.
De volgende ochtend pakt Marjolijn de taxi, en is ze 5 uur later weer in Nederland. Wij varen ondertussen met een mooi vliegend windje naar Valencia. Daar waren we vorig jaar ook, dus het voelt als thuiskomen. Volgende dag fietsen we met zijn allen naar de stad, en eten daar heerlijk broodjes in het zonnetje. Natuurlijk moeten er ook wat sinterklaasinkopen gedaan worden, want dat vieren we hier op de boot ook. s' Avonds komt piet langs met chocolade munten, en de kleintjes zijn er helemaal hieperdepiep van.
Naast de haven ligt een enorme speeltuin, die we dan ook dagelijks bezoeken. Daarnaast is de Lidl op loopafstand, en kunnen we dus de voorraad op de boot aanvullen.
We gebruiken Valencia om na te denken waar we nog heen willen, en waar we eventueel de boot op de kant zetten. En hoe dat dan werkt: als je erover na gaat denken om te stoppen, dan wil je het ook opeens. Helemaal als er op een zaterdagochtend 21 mm water uit de lucht komt zetten. Dat zijn we hier niet gewend, en de straten (en dus ook de speeltuinen) staan dan ook volledig blank. Dat betekent dat Froukje en Hidde veel binnen moeten spelen, en wij dan weer gek daarvan worden;-)) We besluiten dus polshoogte te nemen in het haventje naast Valencia om te kijken of we de boot daar op de kant kunnen zetten. Helaas is de winterstalling vol, dus op zondag pakken we vol goede moed zuidwaarts.
Pittige wind, pittige golven, maar te het lijkt allemaal te doen. Ik word een beetje zeeziek, maar de belgische reiscapsules doen gelukkig hun werk, en dan komt het superdonkere wolkendek toch wel erg dichtbij. De donder weerkaatst tegen de omliggende bergen, en we houden ons hart vast. De bui lijkt langs ons te drijven, en we hebben wel de wind ervan, dus eigenlijk hebben we geen klachten. Inmiddels zijn Froukje en Hidde ook zeeziek, en die liggen als een vaatdoek op de bank onder een dekentje. Baume, onze zeeman ligt te kraaien van plezier in de maxi cosi. We varen 7 knopen op alleen het grootzeil. Dan valt de stuurautomaat opeens uit. Ik ga op de hand sturen. Zou dit door het onweer komen?? De wind draait plotseling van wind mee naar wind tegen, en valt dan weg. We zetten de motor aan. Menno komt ook buiten, omdat de bliksem toch wel erg dichtbij komt, en dan plotseling zien we met grote snelheid een waterhoos onze richting opkomen. Dat is een tornado, maar dan boven water, die enorme hoeveelheden water opzuigt, en daarmee een soort slurf vormt tussen hemel en aarde. Menno gooit het zeil naar beneden, en bindt zichzelf met een touw aan de boot vast. Ik ga naar binnen, om alle luiken te sluiten. Het zal toch niet, we zullen toch niet opgezogen worden door die metershoge watermassa. Ik zet Bauke goed vast in het achteronder en ik bid. De waterhoos beweegt zich grillig. Eerst met grote snelheid naar ons toe, dan draait hij bij. We besluiten naar de kust toe te varen, maar zien hem dan wel heel dichtbij komen. Na ronding van de Cabo Cullero lijkt hij daar te blijven hangen en dan te verdwijnen. Als we omkijken zien we een nieuwe waterhoos. We staan letterlijk doodsangsten uit. We slaken een zucht van verlichting als we de haven van Cullera binnenvaren. Dat was door het oog van de naald. En dat willen we NOOIT meer! We liggen in een rivier, dus even geen last van tornado's, hopen we. We gaan ons eens even bezinnen op de volgende bestemmingen. Nu eerst bijkomen van deze ervaring.
-
27 November 2016 - 15:40
Karen Van Elk:
Jeetje Annemiek, wat een verschrikkelijk spannend verslag. Wat een geluk dat het goed is afgelopen, want jeetje, dat scheelde niet veel....
Hartelijke groeten en doe voorzichtig, die laatste loodjes!! Karen van Elk -
27 November 2016 - 15:52
Martha Van Oostveen:
Och lieve schatten, wat een schrik, brrrrrr. Kom maar snel naar NEDERLAND. Mijn hart heeft een paar slagen gemist toen ik het las. Nou, hier moeten jullie wel van bijkomen, denk ik. Is het moeilijk om een geschikte haven te vinden? Zoek maar snel een haven en kom maar snel. Liefs en knuffels Martha -
27 November 2016 - 17:31
Martha Van Oostveen:
Hoi Beer, dit bericht zag ik op internet:VALENCIA – Inwoners van de kustplaatsen Sueca, El Perelló en Mareny de Barraquetes ten zuiden van de stad Valencia moesten deze zondag toch wel even slikken bij het zien van een enorme tornado boven de zee. In principe gaat het niet om een tornado maar om een zogenaamde waterhoos of in het Spaans “manga de agua” of “tromba marina”. Het is gedurende stormen gebruikelijk om een waterhoos te zien voor de Spaanse kust maar deze zijn zelden zo spectaculair als deze.
Volgens de Spaanse weerdienst AEMET is de waterhoos of “manga de agua” een van de spectaculairste van de laatste jaren. Veel inwoners van de getroffen regio waren dan ook getuige van dit fenomeen welke gelukkig geen problemen aan land veroorzaakte aangezien de waterhoosboven zee verdween op oploste.
Gelukkig is het goed afgelopen
-
27 November 2016 - 19:28
Marjolijn:
Oei lief zusje,
Wat heftig! Ik ben heel blij dat het goed afgelopen is... En kan me voorstellen dat jullie bij moeten komen en je bezinnen op hoe verder. Kunnen er dan in zo'n periode nog meer waterhozen komen, of blijft het dan doorgaans bij 1? Ik hoop het laatste! Misschien toch nog maar even goed jullie 'weer-boeken' erop naslaan en informatie her en der inwinnen?
Slaap lekker vannacht, morgen weer een nieuwe dag met hopelijk meer rust en zon!
Dikke kus,
Marjolijn
-
27 November 2016 - 19:58
Barbara:
Jeetje wat heftig Annemiek... Kom maar snel terug naar Nederland. Volgens mij moet je het lot niet tarten...
Mag hopen dat dit een eenmalige actie is van de weergoden daar en dat jullie nu even rustig kunnen bijkomen... Dikke knuf voor jullie allemaal.... xxx Barbara
-
27 November 2016 - 21:10
Ridsert:
Blij dat jullie nog leven ! -
28 November 2016 - 11:46
Roel:
De Hoos was zo hevig, dat er zelfs verslag werd gedaan in het 8 uur journaal van zondag! Tevens verschillende filmpjes op You Tube, mocht je het nog eens willen zien ( zal wel niet echt). Het was inderdaad een giga waterhoos... gelukkig zat er een engeltje op jullie schouder en in de mast. -
28 November 2016 - 18:57
Anja Bakker:
OEPS! Dit was zeker niet SAAI...
Hoop dat jullie ondertussen van de schrik bekomen zijn. En het weer wat vriendelijker is geworden. En jullie toch nog even kunnen zeilen enzovoorts. Die Bauke die krijgt vast stevige zeebenen. Zoals hij tussen alles doorslaapt enzovoorts. Hopelijk vergeten Froukje en Hidde ook het spannende van de hoos. En onthouden ze de leuke dingen van het onderweg zijn met jullie. Inmiddels al een bestemming kunnen vinden waar jullie het schip gaan stallen en redden jullie het nog om naar Ibiza te varen?
Ondertussen hebben we hier wat nachtjes met vorst, maar niet voor lang. Maar wie weet, als jullie terug zijn kunnen jullie de schaatsen onderbinden. Daar hoop ik stiekem een beetje op.
Lieve mensen, geniet nog even lekker met elkaar.
Hartelijke groet,
Anja Bakker
-
29 November 2016 - 11:52
Tetbakker@clipbv.nl:
Beste menno en annemiek,
Gisteren las ik jullie indrukwekkende reisverslag.
Het raakte me dat je ergens halverwege jullie angstige avontuur vertelt: ik bid!
Zo langzamerhand begin ik me ineens te beseffen dat ik ergens halverwege de afgelopen week zo maar ineens aan jullie moest denken. En dat ik voor jullie gebeden heb. Zo maar tot God heb gebeden dat Hij mét jullie zou zijn en jullie zou leiden.
Nou Menno en Annemiek, Hij heeft de gebeden gehoord en verhoord! Jullie zijn echt door het oog van een naald gegaan. Wat zullen jullie blij en dankbaar zijn dat je ' gewoon' verder kan en mag leven en mag genieten van al het fijns en moois dat er op jullie pad komt.
Hartelijke groet,
Henk en Tet Bakker
SummerWind
Nijkerk
-
12 Januari 2017 - 18:02
Dennis:
wel heeeeeel erg mannelijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
